Αναρτήσεις

ΤΟ ΧΑΛΚΙ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ Α2

Εικόνα
Το Χαλκί ( ή επίσημα Χαλκείον ή λανθασμένα Τραγαία[Σημ 1]) είναι χωριό στο οροπέδιο της Τραγαίας στην κεντρική Νάξο, που αποτελείται από τους οικισμούς Χαλκί, Ακάδημους, Καλόξυλο και Κεραμί, λίγο-πολύ απομακρυσμένους μεταξύ τους (και παλαιότερα διαφορετικοί οικισμοί-χωριά).[2] Ο κεντρικός οικισμός (το Χαλκί) βρίσκεται 15-16 χλμ από τη Χώρα της Νάξου, σε σε υψόμετρο 270-280 μέτρων. Στην τελευταία απογραφή (2011) το σύνολο των τεσσάρων οικισμών είχε 368 μονίμους κατοίκους.[3] Είναι έδρα της τοπικής κοινότητας Χαλκείου και της Δημοτικής Ενότητας Δρυμαλίας και υπάγεται στον Δήμο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων. Είναι ένα ιδιαίτερα όμορφο και εύφορο χωριό που ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική των σπιτιών του, τα οποία είναι χαρακτηριστικά δείγματα του νεοκλασικισμού, που μαρτυρούν την οικονομική ευρωστία που γνώρισε το χωριό σε παλαιότερες εποχές. Το χωριό εκτός από δημοτικό σχολείο έχει και γυμνάσιο και γενικό λύκειο που εξυπηρετούν τους μαθητές και των γύρω ορεινών χωριών. Κτίριο στο Χαλκί Σ

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΤΣΑΣ!!!

Εικόνα
 Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΤΣΑΣ! Η σύγχρονη εκδοχή της πίτσας έχει ιταλική προέλευση από τον 16ο αιώνα στη  Νάπολη  (Ναπολιτάνικη πίτσα ή  Πίτσα Μαργαρίτα ). Σήμερα, μαζί με τα  μακαρόνια  (ζυμαρικά/pasta), θεωρείται το κατ'εξοχήν χαρακτηριστικό ιταλικό φαγητό. Η κυβέρνηση της χώρας προστατεύει με νόμο την παραδοσιακή ιταλική πίτσα .  Βέβαια, σύγχρονες μελέτες αναφέρουν πως η πίτσα μάλλον οφείλει το σχήμα της στους  Πέρσες , οι οποίοι κατά τις εκστρατείες τους έψηναν ψωμί στις στρογγυλές  ασπίδες  τους. Η σύλληψη όμως της ιδέας της πίτσας (στρογγυλή βάση από ζύμη ψωμιού και επάνω στρώση από τυρί, ελαιόλαδο, λαχανικά και μυρωδικά) πιθανώς έχει ρίζες στην  Αρχαία Ελλάδα (!!)  όπου το φαγητό αυτό ονομάζονταν  πλακούντας  και στα Βυζαντινά χρόνια  πίττα . Όλα ξεκίνησαν από την αρχαία Ελλάδα … Πρώτοι οι Έλληνες είχαν την ιδέα να φτιάξουν ένα στρογγυλό λεπτό ψωμί, για να το χρησιμοποιήσουν σαν πιάτο, το ονόμασαν πλακούντος και το έψηναν με διάφορα υλικά, το προτιμούσαν οι εργαζόμενοι άντρε
Εικόνα
    Η  Μόνα Λίζα  (γνωστή και ως  Τζιοκόντα ,  συζύγου του Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο ) είναι  προσωπογραφία  που ζωγράφισε ο  Ιταλός  καλλιτέχνης  Λεονάρντο ντα Βίντσι . Πρόκειται για ελαιογραφία σε ξύλο  λεύκης , που ολοκληρώθηκε μέσα στη χρονική περίοδο  1503 - 1519 . Αποτελεί ιδιοκτησία του  Γαλλικού Κράτους , και εκτίθεται στο  Μουσείο του Λούβρου , στο  Παρίσι . Ο πίνακας, διαστάσεων 77 εκ. × 53 εκ., απεικονίζει μία καθιστή γυναίκα, τη  Λίζα ντελ Τζοκόντο , η έκφραση του προσώπου της οποίας χαρακτηρίζεται συχνά ως αινιγματική. Ο Λεονάρντο ξεκίνησε να ζωγραφίζει τη Μόνα Λίζα το έτος 1503 ή το  1504  στη  Φλωρεντία  της Ιταλίας.  Σύμφωνα με τον σύγχρονο του Λεονάρντο,  Τζόρτζιο Βαζάρι , "...αφότου ασχολήθηκε επί τέσσερα χρόνια με το έργο, το άφησε ημιτελές..."  Αυτή ήταν μια συνήθης συμπεριφορά του Λεονάρντο ο οποίος, αργότερα, μετάνιωσε που "δεν ολοκλήρωσε ποτέ ούτε ένα έργο".  Θεωρείται πως συνέχισε να ασχολείται με τη Μόνα Λίζα για τρία χρόνια αφότου εγκαταστάθ